Tijd winnen

Januari: de maand waarop we iedereen heel wat toewensen en goeie voornemens stellen voor onszelf. Of net niet, omdat je beseft dat je je in het dagelijkse leven al genoeg druk oplegt en dat het goed genoeg is.

Twee weken vakantie wil zeggen dat ik ruimte kan nemen voor vakantie. En dat ik ook meer ruimte heb om aandacht te geven aan het traject voor bezielde ondernemers dat ik gestart ben. Het doet me stilstaan bij mezelf, bij mijn bedrijf (en ja, aan dit woord heb ik moeten wennen). En het doet mij op persoonlijk vlak daveren op mijn grondvesten.

Eén onderdeel van het traject is om de instroom van alle info en verwachtingen die voortdurend op me afkomen te onderzoeken en daarna te beperken en te managen zodat er ruimte komt voor wat écht belangrijk is. Langs alle kanten word ik overstelpt met informatie en berichten: via whatsapp, Facebook, nieuwssites, linked-in, Messenger, Instagram, e-mailaccounts, …
Hoe kan ik daar beter mee omgaan?

Wat een onzin maak ik mezelf wijs. De mensen die belangrijk zijn voor mij, zijn er toch gewoon, ongeacht of ik hun posts like of erop reageer.

Eerst alle meldingen uitzetten op mijn smartphone en ook op mijn laptop. En ja, dit lijkt al heel wat rust te geven. De volgende stap is me bewust worden van de gewoonte die ik heb om steeds opnieuw de info te laten binnenkomen. Door op mijn smartphone meermaals per dag mijn mail te checken en de keuze te maken om meteen te reageren zodat ik het niet vergeet. Of een bericht te "markeren" zodat ik later niet vergeet te antwoorden. Whatsapp-berichten die lijken te roepen dat ze snel-snel een reactie van me nodig hebben. De druk om regelmatig linked-in te lezen om mee te zijn met wat er in de wereld van de hulpverlening gebeurt. Reageren en af en toe zelf een boodschap de wereld in sturen. Facebook checken om te zien wat er in mijn vriendengroep gebeurt en ook af en toe iets liken. Want anders lijkt het of je niet meer bestaat of de ander niet meer graag ziet? Wat een onzin maak ik mezelf wijs. De mensen die belangrijk zijn voor mij, zijn er toch gewoon, ongeacht of ik hun posts like of erop reageer.

Eerst alle meldingen uitzetten op mijn smartphone en ook op mijn laptop. En ja, dit lijkt al heel wat rust te geven. De volgende stap is me bewust worden van de gewoonte die ik heb om steeds opnieuw de info te laten binnenkomen. Door op mijn smartphone meermaals per dag mijn mail te checken en de keuze te maken om meteen te reageren zodat ik het niet vergeet. Of een bericht te "markeren" zodat ik later niet vergeet te antwoorden. Whatsapp-berichten die lijken te roepen dat ze snel-snel een reactie van me nodig hebben. De druk om regelmatig linked-in te lezen om mee te zijn met wat er in de wereld van de hulpverlening gebeurt. Reageren en af en toe zelf een boodschap de wereld in sturen. Facebook checken om te zien wat er in mijn vriendengroep gebeurt en ook af en toe iets liken. Want anders lijkt het of je niet meer bestaat of de ander niet meer graag ziet? Wat een onzin maak ik mezelf wijs. De mensen die belangrijk zijn voor mij, zijn er toch gewoon, ongeacht of ik hun posts like of erop reageer.

Het voelt als een beetje afkicken, maar ik hou voor ogen dat ik mezelf zo meer tijd geef om creatief aan de slag te gaan, meer rust om te verbinden, te sporten, te mediteren, …

Ik wil me bewust worden van deze patronen van info te laten binnenstromen, om dan andere keuzes te maken, zodat er meer ruimte komt voor de essentie. Voor wat ik écht belangrijk vind in mijn leven. Dit klinkt me als muziek in de oren, dus ja, dit is mijn voornemen aan het begin van dit nieuwe jaar.

Een stem op de radio vertelt me dat een goed voornemen bij je waarden moet passen, want dat het anders veel minder kans op slagen heeft. Wat zijn de waarden die ik belangrijk vind? Verbinding maken met mezelf en anderen, de vrijheid creëren om helemaal mezelf te zijn, keuzes te maken en in balans zijn. Ik denk dat ze matchen met mijn voornemen.

De laatste stap is om nu effectief mijn gedrag te veranderen. Wat moeilijker is dan ik me voorhield. Want al die meldingen afzetten is één ding. Maar als ik mijn smartphone toch telkens blijf vastnemen om die apps te openen en te doen wat ik voorheen ook deed, los ik niets op.

Dus ik ga ervoor, met vallen en opstaan. En als ik val, wat zeker zal gebeuren, dan zal ik terug op staan met mildheid voor mezelf. 

Ook al heb ik niet het idee dat ik in mijn eigen kring - met pubers - het meest verknocht ben aan mijn smartphone, toch voelt het oncomfortabel, als een beetje afkicken. Maar ik hou voor ogen dat ik mezelf zo meer tijd geef om creatief aan de slag te gaan, meer rust in mijn dagelijks leven om te verbinden met anderen, om te wandelen, te lezen, te sporten, te mediteren,…
Dus ik ga ervoor, met vallen en opstaan. En als ik val, wat zeker zal gebeuren, dan zal ik terug op staan met mildheid voor mezelf.