Mijn droom in de jeugdhulp

Mijn droom is dat jeugdhulp even vanzelfsprekend wordt als een doktersafspraak.
Dat elk kind, elke jongere en elke ouder zich gezien en gehoord voelt — wat ze ook hebben meegemaakt.
Dat ze ervaren: ik hoor erbij.
Ik droom van hulpverleners die, ondanks de complexiteit, erin slagen hoop te brengen — voor kinderen, jongeren, ouders én hun netwerk.
Van organisaties die luisteren naar wat werkt in de praktijk, en hun manier van werken daarop afstemmen. Waardoor we van cliënten dit prachtig citaat krijgen en iedereen tranen in de ogen krijgt als mama het team bedankt voor de goeie zorgen voor haar kind.
Ik droom van natuurlijk verbonden netwerk die kinderen, jongeren en ouders dragen, om steun te bieden als het leven even tegenzit.
Ik droom van teams waarin medewerkers zich veilig voelen, elkaar steunen en van elkaar leren.
Waar kwetsbaarheid niet als zwakte wordt gezien, maar als de basis van groei.
En ja, ook van een sector waar we mild zijn voor onszelf en elkaar.
Waar we blijven zoeken, zwoegen en zweten — met het hart op de juiste plaats.
Want als we verwachten dat ouders en netwerken iets anders doen,
dan mogen wij als professionals even moedig naar onszelf kijken.
Zo bouwen we samen aan een jeugdhulp die aantrekkelijk is voor nieuwe collega's en zij-instromers,
en waarin de diversiteit van onze samenleving weerspiegeld wordt.